Het verhaal van Janneke

Heb jij tot nu steeds in zorg en welzijn gewerkt? 

“Tijdens mijn opleiding SPH werkte ik al in de zorg, namelijk in de weekendopvang voor kinderen met autisme. Na de opleiding heb ik een half jaar op Bonaire gewerkt met meisjes die uit huis geplaatst waren. Terug in Nederland ben ik op zoek gegaan naar wat ik wilde. Het was mij duidelijk dat ik in de zorg wilde werken. En zo ben ik, zonder ervaring, bij een organisatie in de gehandicaptenzorg terechtgekomen. Ik ben daar ingewerkt en heb er zeven jaar met veel plezier gewerkt.”  

Wat voor werk deed je in de gehandicaptenzorg? 

“Ik werkte vanuit een woning en was hier verantwoordelijk voor vijf bewoners. De bewoners zijn daar niet op leeftijd, maar op niveau ingedeeld. Dit niveau was het allerlaagste: matig tot zeer ernstig verstandelijk beperkt. Daarnaast konden er naast de verstandelijke beperking ook lichamelijke klachten zijn. Eigenlijk was ik de moeder gans die de dagelijkse werkzaamheden en de directe zorg (verpleging) deed. Ik deed zowel de begeleiding bij het opstaan en douchen als de ondersteuning bij de eetmomenten en de dagbesteding. Bij alles in het leven hebben deze bewoners hulp nodig. Dit vraagt veel van je. Op een gegeven moment werd ik heel moe.“

Waarom doe je dit werk nu niet meer? 

“Het doel van de vorige werkgever is ‘we zijn er voor de bewoners’. Ik vind dat fantastisch maar het betekent ook veel voor jou als begeleider. In het begin was dit geen probleem, want ik had geen relatie en veel vrije tijd. Toen ik een relatie kreeg en mijn leven vorm begon te krijgen, vond ik de combinatie steeds lastiger. Met name de avonddiensten en het fysiek zware werk. Daarnaast had ik een hernia gehad en vroeg ik me steeds vaker af of ik deze baan nog lang vol kon houden. Wilde ik dit echt nog doen op mijn 40ste of 50ste?  Met hoeveel plezier en liefde ik ook met de bewoners omging, ik begon te twijfelen over mijn baan. Helaas wist ik niet welke stappen te zetten en ben ik te lang doorgegaan met een burn-out tot gevolg. Ik zat met een groep bewoners aan tafel en kon helemaal niks meer, ik viel letterlijk helemaal stil.”

Welke stappen heb je toen gezet? 

“Met mijn werkgever ben ik om tafel gegaan en die bood mij aan om minder te gaan werken. Daarnaast heb ik therapieën en trainingen gevolgd (mindfulness). Dit alles bracht voor mij niet de oplossing. Uiteindelijk wist ik dat ik moest stoppen met het werk wat ik deed en dat was heel spannend. Mijn werkgever had de intentie om medewerkers gezond te laten vertrekken en heeft mij geholpen door mij te attenderen op een loopbaanadviseur via Sterk in je werk. Dit aanbod voelde heel goed. Volmondig heb ik hier 'ja' op gezegd. Ik was zelfs enorm opgelucht, want ik was te emotioneel en onzeker om ontslag te nemen en een baan te zoeken. Ik wilde wel eens onderzoeken wat ik kan en wat ik wil. Zo kwam ik in contact met een loopbaanadviseur.”

Wat voegde de loopbaanadviseur toe? 

“Het begon met een fijn intakegesprek. De loopbaanadviseur kon goed luisteren en kon mij lezen. De druk ging er voor mij af, ze gaf rust, ik hoefde niet meteen een baan te kiezen. Het traject Sterk in je werk bestond uit een beroepskeuzetest (interesse en competentie) en gesprekken met vragen zoals: Is het werk wel passend? Wat zou anders passend zijn? En zou dit passend zijn bij de dezelfde werkgever? Door dit traject kwamen we tot een nieuwe functie voor mij: WMO-consulent. Wel met mensen, wel in de zorg maar niet de totale verantwoordelijkheid voor deze mensen zoals ik bij de bewoners in de gehandicaptenzorg wel had. De loopbaanadviseur maakte de functie voor mij concreet door aan te bieden een telefonische afspraak te maken met een WMO-consulent uit haar netwerk. Door het Sterk in je werk traject durfde ik de stap te zetten om afscheid te nemen van mijn werkgever.”